غلیظ کننده‌

غلیظ کننده ها چند نوع هستند؟

غلیظ کننده‌ ها برای افزایش پایداری و عملکرد کلی محصول اضافه می‌شوند. گرچه برخی از غلیظ کننده‌ها به عنوان امولسیفایر عمل می‌کنند، ولی اکثر آنها عامل مرطوب‌کننده نیز هستند. ازآنجایی‌که این مواد از منابع مختلفی به دست می‌آیند، می‌توانند مانند موم‌ها کاملاً طبیعی و همچنین مصنوعی یا نیمه مصنوعی باشند.

یکی از الزامات اکثر محصولات آرایشی این است که رئولوژی جذابی داشته باشند. این بدان معناست که شما به عنوان یک فرمول کننده لوازم آرایشی باید غلیظ کننده‌های آرایشی را بشناسید تا ویسکوزیته (غلظت) محصولات خود را کنترل کنید. هر نوع از این مواد برای انواع فرمولاسیون خاصی کاربرد دارد.

غلظت دهنده‌های چربی

انواع لیپیدی عمدتاً از مواد چربی‌دوست تشکیل شده‌اند. آنها با دادن ضخامت طبیعی به فرمول کار می‌کنند. به طور معمول، این مواد در دمای اتاق جامد هستند؛ اما در معرض گرما به مایع تبدیل شده و در امولسیون‌ها گنجانده می‌شوند. آنها اغلب در کرم‌ها و لوسیون‌ها کاربرد دارند و برخی از انواع متداول آنها عبارت‌اند از ستیل الکل، استئاریل الکل، موم کارنائوبا و اسید استئاریک.

غلظت دهنده‌های طبیعی

غلیظ کننده‌ های طبیعی یا در طبیعت یافت می‌شوند یا از مشتقات قوام‌دهنده‌های طبیعی هستند. این مواد پلیمری هستند که با جذب آب برای متورم شدن و افزایش ویسکوزیته عمل می‌کنند. از مشتقات سلولزی مانند هیدروکسی اتیل سلولز اغلب در محصولات پاک‌کننده مایع مانند شامپوی سر یا بدن استفاده می‌شود.

صمغ گوار نمونه‌ای از غلظت دهنده‌های طبیعی است. سایر موارد عبارت‌اند از: صمغ لوبیا، صمغ زانتان و ژلاتین. این غلظت دهنده‌ها را می‌توان در هر فرمولی که حاوی سطح بالایی از آب باشد، استفاده کرد. متأسفانه گاهی این مواد ممکن است با هم ناسازگار باشند و باعث کدر شدن فرمول‌های شفاف و احساس چسبندگی روی پوست شوند.

غلظت دهنده‌های معدنی

غلیظ کننده‌ های معدنی به طور طبیعی مواد معدنی هستند که می‌توانند آب یا روغن را جذب کرده و ویسکوزیته را افزایش دهند. آنها ویسکوزیته متفاوتی نسبت به آدامس‌های طبیعی می‌دهند. مواد شامل سیلیس، بنتونیت و سیلیکات آلومینیوم منیزیم است. از این غلظت دهنده‌ها می‌توان برای غلیظ کردن روغن‌ها و همچنین فرمولاسیون‌های مبتنی بر آب استفاده کرد.

غلظت دهنده‌های مصنوعی

شاید همه‌کاره‌ترین غلظت دهنده‌ها، مولکول‌های مصنوعی باشند. کربومر رایج‌ترین نمونه است. کربومر یک پلیمر اسید اکریلیک قابل تورم در آب است که می‌تواند برای تشکیل ژل‌های شفاف کریستالی استفاده شود. غلیظ کننده‌ های کربومر توانایی تعلیق مواد در محلول را نیز دارند، بنابراین می‌توان فرمول‌هایی با ویسکوزیته پایین با ذرات بزرگ معلق داشت. این غلیظ کننده‌ ها همچنین به تثبیت امولسیون‌ها کمک می‌کنند و اغلب در محصولات لوسیون و کرم استفاده می‌شوند.